Mag ik me even voorstellen!

Ik ben Zeehondje Bubbel. Ik ben gestrand in Strijenham op 27 juli 2015.  Sanna heeft mij geadopteerd met de centjes van haar tweede zeehondenactie. Op 17 oktober 2015 ben ik weer vrijgelaten.

Ik was nog klein toen ik op zee mijn mama kwijt raakte. Het bleek heel moeilijk voor mij om voor mezelf te zorgen. Natuurlijk heb ik het wel geprobeerd en het lukte me zelfs wel om af en toe wat te eten te vinden maar visjes vangen lukte nog niet, waardoor ik ook steeds honger had en heel erg mager werd. Waarschijnlijk heb ik op een dag ook nog iets verkeerds gegeten want ik kreeg heel veel buikpijn.

Toen ik werd gevonden op het strand was ik zwak en mager en had ik koorts. Ik ben met een auto naar de zeehondenopvang gebracht. Dit was een andere opvang dan waar mijn adoptie-broertjes en -zusjes zijn geweest en dus is mijn verhaal een klein beetje anders.

Bij de opvang werd ik in een quarantaine gelegd. Helaas kreeg ik heel erge diaree en moest ik daarom lang in de quarantaine blijven. Pas toen dat over was mocht ik naar een openbare ruimte met een kleine waterbak. Toen mocht Sanna mij ook adopteren. Dat was op 14 augustus. Zij kwam toen ook zo snel mogelijk bij mij kijken. Toen wist ik eindelijk wie mij mijn mooie naam gegeven had. Het werd een gezellig middag waarbij we even de kans kregen elkaar, onder toeziend oog van de verzorger, van dichtbij te bewonderen. Maar helaas moest ze al veel te snel weer naar huis omdat de verzorger nog andere dingen moest doen en bij deze opvang Sanna en haar familie niet bij mij mochten blijven zonder toezicht. Ik was helemaal niet bang van Sanna en haar familie, maar blijkbaar dacht de verzorger daar anders over.

Omdat deze opvangruimte werd verbouwd heb ik niet vaak bezoek kunnen ontvangen maar Sanna is toch wel een aantal keren bij mij komen kijken. Ze stond dan rustig voor mijn raampje en straalde heel veel liefde uit. Dat vond ik wel fijn. Maar als er achter een dierenverzorger voorbij kwam dan trok die echt al mijn aandacht. Ik hoopte altijd dat ze visjes bij zich hadden en volgde hen op de vin. Dat Sanna dan tegen mijn rug aan zat te kijken had ik helemaal niet in de gaten. Ik wilde gewoon zien wat de dierenverzorger daar deed. Sanna vond dit wel heel jammer, hoorde ik later.

Na een tijdje mocht ik naar het buitenbad. Hier kon ik lekker in het zonnetje liggen. En ook hier kwam Sanna bij mij kijken. Ze had toen een hele grote knuffelzeehond mee en vertelde me dat ze die naar mij had vernoemd. Hij was echt bijna net zo groot als ik, en ik vond het leuk om naar hem te kijken. We waren vast goede vrienden geworden als hij bij mij in het bassin had gemogen.

Op 17 oktober was het zover, ik mocht terug naar zee. De verzorgers kwamen met een grote mand onze badkuip in en vingen mij ermee. Nadat ik gewogen was mocht Sanna nog even bij mijn mand komen kijken. Zo konden we elkaar even van dichtbij begroeten voordat ik weer naar zee mocht vertrekken. Daarna werd ik in een grote kist gedaan en gingen we op weg naar het strand. Terwijl ik achterin de auto zat mocht Sanna voorin meerijden. Dus het werd een heel gezellig ritje.

Op het strand was het gelukkig heel rustig zodat ik niet bang hoefde te zijn voor de vele mensen. Sanna ging op mijn kist zitten en deed mijn luikje open. Een stukje verder stond nog een kist met mijn poolmaatje. Ook zij kwam het strand op. Samen bobberden we richting de zee. Na even aan het water gewend te zijn gingen we steeds dieper en dieper. En uiteindelijk was er geen strand meer te zien. We waren weer thuis!