Mag ik me even voorstellen!

Ik ben zeehondje Lila. (Foto links)

Mijn beste vriendinnetje heet Diva. (Foto rechts)

Ik ben geboren in het late voorjaar van 2016. Samen met mijn mama heb ik een geweldige  tijd gehad tussen de golven. Zij leerde me hoe ik visjes moest vangen en al snel kon ik dat helemaal zelf. Ik speelde met de golven en had de grootste lol.

Als ik moe was zocht ik een rustplaats bij andere zeehondjes. De meesten waren goed gezond maar er waren er ook wel een paar die af en toe flink aan het hoesten waren maar daar trok ik me niets van aan. Het was zo best gezellig met z’n allen. Totdat ik op een dag ook begon te hoesten, toen vond ik het minder leuk. Langzaamaan kreeg ik steeds meer last van mijn verkoudheid en visjes vangen werd steeds moeilijker omdat ik mijn adem niet meer zo lang in kon houden. Op een dag was ik zo moe en uitgeput dat ik mij op het dichtstbijzijnde strand te rusten legde. Ik was heel bang voor de mensen omdat ik enge verhalen over ze gehoord had maar ik was te moe om weg te gaan. Ik moest nu eerst uitrusten ….  

Ineens kwam er een mens met een grote mand naar me toe. Door een handdoek over mijn hoofd te gooien maakte ze het zwart voor mijn ogen en ik wist niet meer wat te doen. Ik voelde dat ze me oppakten en in de mand legde. Toen gingen we op weg. Al gauw kwamen we aan in het zeehondenopvangcentrum van Sea Life Blankenberge. Daar werd ik in een klein kamertje gelegd en werd ik onderzocht door de dierenarts. Ik had longwormen, een infectie die dat seizoen heel wat zeehondjes had getroffen. Gelukkig konden de verzorgers hier wat aan doen.  Ik kreeg medicijnen die de longwormen weg joegen en ondertussen kreeg ik ook een adoptant. Een lief klein meisje wat me vertelde dat zij mij mocht adopteren van centjes die haar grote zus op de markt had verdient. Zij was super trots op mij en ik op haar. Zij noemde me Lila!

Al binnen twee weekjes mocht ik mijn quarantaine verruilen voor de puppypool. Hier waren nog meer zeehondjes en ik vond het heel gezellig. De leukste moment waren die waarop dat kleine meisje ons de visjes kwam brengen. Dan riep ze mijn naam en dan zwaaide ik naar haar! Dat vonden we allebei geweldig. Ik groeide goed maar omdat ik de kleinste was, mocht ik de eerst volgende ronde toch niet mee met mijn vriendjes en ging ik voor hun vrijlating toch nog weer even terug naar de quarantaine. Echter een paar dagen later mocht ik weer naar buiten en toen heb ik Diva ontmoet. 

Diva vertelde mij dat ze een gelijkaardig verhaal als ik had meegemaakt. Ze was ook op de zandbank geweest bij de andere zeehonden en ze had ook zoveel gehoest. Ook zij had longwormen opgelopen. Diva bleek geadopteerd te zijn door de zus van mijn meter, dat meisje had ook haar mooie naam bedacht. Vooral omdat ze zich zo netjes gedroeg en zo bescheiden kon spetteren paste die naam heel goed bij haar.

Diva vertelde mij over Binkie die door de grootste zus geadopteerd was. ‘Dat was een knappe jongen’ zei ze. Ze had hem ontmoet in het binnenzwembad. Maar omdat hij ineens weer ziek geworden was, was hij weer naar een quarantaine verplaatst. 

Inmiddels had Diva nog meer vriendjes gemaakt in het binnenzwembad, een aantal daarvan had net als wij ook longwormen opgelopen. Maar gelukkig waren we die allemaal kwijt. Die vriendjes waren samen met Diva naar de puppypool gekomen. Het was een gezellige boel daar buiten. En we genoten van alle visjes. Toen de dagen vorderde groeide ook Diva gelukkig goed. Even was ik nog bang geweest dat zij achter moest blijven maar ze groeide zelfs sommige van de mannen voorbij. Ze was dan ook razendsnel als het op visjes vangen aan kwam.

Nadat we ons allemaal hadden volgevreten (zo kun je het denk ik wel noemen) brak de grote dag aan. De hele puppypool werd drooggelegd en er kwamen grote kisten het bassin in. De eerste was voor mij! Met de kist werd ik uit het bassin getild en ik werd met kist en al op een karretje geladen. Met nog een kist er bovenop gingen we op pad richting een grote auto. Die bracht mij rechtstreeks naar het strand. 

Daar vond ik het best erg spannend. Er waren zoveel mensen langs de lijn. Ik kon niet wachten tot ik daar vandaan kon. Even later zag ik dat de kist met Diva vlak bij mij werd neergezet. Dat was best een opluchting, zij was er ook! Toen werden onze kisten iets uit elkaar geschoven en kwam er nog een kist tussen te staan. In de verte hoorde ik Diva zeggen ‘Hè Binkie! Wat leuk je weer te zien!’.

Inmiddels was mijn Meter boven op mijn kist gaan zitten. En bij de andere zeehondjes het zelfde. De verzorgers telde af.  ...3, 2, 1!  De eerste zeehondjes schoten hun kist uit maar die van mij zat nog dicht. Toen ging ook mijn luikje open. 

Ik zag Diva met een grote sprint achter de 3 andere puppool-vriendjes aan hobbelen. Vertwijfeld keek ik even om naar Binkie die er duidelijk zijn gemak van nam en besloot toen toch maar Diva en de anderen achter na te gaan. Inmiddels had Diva als eerste van allen het water bereikt. Ik riep naar haar en gelukkig, daar in het water wachtte ze toch. Ik kwam als laatste van ons groepje bij de waterkant aan. ‘Moeten we nog wachten op Binkie?’ Vroeg ik aan Diva. Maar Diva verzekerde me dat Binkie toch alles op zijn eigen manier doet. We kijken straks nog wel even om of hij komt! En daar gingen we, de golven in, de branding door.

Eenmaal op veilige afstand van de mensen keken we nog even om. Die Binkie was zeker een stoere jongen, die gaf de mensen gewoon een showtje, zo vlak voor hun voeten. Dat lef zou ik zelf echt nooit hebben. ‘Hij komt zelf wel’ zei Diva nog en toen dook ze weg naar open zee. Ik volgde haar zo snel ik kon. De vrijheid tegemoet!!