Mag ik me even voorstellen!

Ik ben zeehondje Diva. Ik ben een gewone zeehond en ik ben geboren in de vroege zomer van 2016. Dit was een turbulent jaar voor de zeehondjes waarop er een record aantal zijn opgevangen in de zeehondenopvang. En ik ben daar eentje van.

In de zomer heb ik heerlijk met mijn mama in zee gezwommen en in de golven gespeeld. Mama paste goed op mij en verzorgde mij goed. Wanneer het eb werd gingen we samen rusten op een zandbank en mocht ik bij haar lekkere melk drinken totdat ik groot genoeg was om zelf visjes te gaan vangen. Toen ging ik mijn eigen weg. 

Dat lukte me prima, totdat ik verkouden werd. Er zaten kriebelende beestjes in mijn longen die het mij lastig maakten om goed te ademen, longwormen noemen jullie die beestjes geloof ik. Doordat ik steeds moeilijker kon ademhalen kon ik ook steeds moeilijker duiken. Hierdoor werd het erg lastig om zelf voldoende visjes te vangen. Dit maakte niet alleen dat ik steeds meer honger kreeg, maar ik kreeg ook te weinig vocht. Omdat zeehonden in zout water zwemmen halen we ook al ons vocht uit de visjes die we eten. Zout water kun je immers niet drinken.

Uitgeput, uitgehongerd en uitgedroogd ben ik uiteindelijk op 21 oktober 2016 op het strand van Westende neergeploft. Te moe om nog maar een vinnetje uit te steken. Hier ben ik gevonden door voorbijgangers die voor mij de redders van Sea Life hebben gebeld. Met een grote mand werd ik van het strand gehaald en naar het opvangcentrum gebracht. Hier kwamen al snel drie lieve meisjes bij mij kijken. Eentje daarvan zei gelijk: Ik wil deze! Het bleken drie zusjes te zijn waarvan vooral de oudste heel hard werkte op de markt om zieke zeehondjes zoals ik te kunnen adopteren. Zij had zelf dit jaar al een andere zeehond, Binkie geadopteerd en ze gunde haar zusjes ook elk hun eigen zeehondje. Het middelste zusje mocht mij adopteren, en omdat ze vond dat ik kon spetteren als een echte dame (wat dat dan ook betekenen mag) noemde ze mij Diva.

De jonge meisjes kwamen regelmatig bij ons langs en vooral de middelste stond dan aan mijn quarantaine gekluisterd, terwijl haar zusjes vooral naar hun eigen adoptiezeehondjes keken.

Nadat mijn longwormen door medicatie verdreven waren en ik niet meer ziek was, mocht ik vanuit de quarantaine verhuizen naar het grotere binnenbad. Dit vonden de meisjes extra leuk omdat hier ook Zeehondje Binkie was. Een grote stoere jongen die al vanaf kleine baby in het opvangcentrum woonde. Hij was echt heel erg ziek geweest maar was inmiddels wel flink gegroeid. En samen maakte we veel lol in de binnenpool.

Op 9 december mocht ik verhuizen naar het grote buitenbad. Hier ontmoete ik eindelijk mijn adoptiefzusje Lila. Zij had haar mooie naam gekregen van de jongste van de drie zussen en het bleek dat zij, net als ik, veel last gehad had van longwormen. En al heel snel waren we de beste vriendinnen. Behalve wanneer we om de eerste visjes vochten. Al was het meestal wel zo dat onze adoptantes ieders de meeste visjes naar hun eigen adoptiezeehondje gooiden waardoor we elk genoeg kans kregen om genoeg visjes te eten.

Net voor kerstmis waren we dan ook beiden sterk genoeg om terug naar zee te gaan. We werden samen met onze andere puppool-vriendjes gevangen in houten kisten en met de auto naar het strand gebracht. Onze kisten werden naast elkaar gezet met nog een flinke tussenruimte. En ineens stond daar een kist met Binkie tussen ons in. Het was goed om te zien dat ook hij er klaar voor was. 

Inmiddels was mijn Meter boven op mijn kist gaan zitten. En bij de andere zeehondjes het zelfde. De verzorgers telde af.  ...3, 2, 1!  De eerste zeehondjes schoten hun kist uit maar die van mij zat nog dicht. Toen ging ook mijn luikje open.

Op het moment dat mijn kist open ging sprintte ik zo snel als ik kon richting de zee. Ik was vrij en was van plan om hier zo snel mogelijk van te genieten. Echter, ergens achter mij hoorde ik Lila roepen en ik besloot om aan de waterkant op haar te wachten. Zij vroeg me of we nog moesten wachten op Binkie, maar die nam er zijn gemak van. Dus ik zei haar dat hij zijn eigen weg wel vinden zou. Hij doet toch alles op zijn eigen manier. Eenmaal op open zee keek ik nog even om en inderdaad, Binkie was aan de waterlijn aan het surfen. ‘Die red zich wel.’ zei ik tegen Lila. En daarna dook ik door de golven heen op weg naar de vrijheid. Op de vin gevolgd door mijn beste vriendin, Lila.