Mag ik me even voorstellen!

Ik ben zeehondje Hartje! Ik ben een gewoon zeehondje, een mannetje. Ik ben gevonden te Middelkerke op 12 februari 2017. En op 15 februari ben ik door Sanna geadopteerd. Mijn mooie naam heb ik te danken aan het grote idool van mijn Meter, Lenie ‘tHart. Mijn Meter heeft me naar haar vernoemd.

In tegenstelling tot de meeste aangespoelde zeehondjes was ik geen echte puppy meer toen ik bij Sea Life werd binnen gebracht. Na mijn geboorte heeft mijn mama mij uitstekend verzorgd. Zij heeft heel goed op mij gepast en ik heb haar altijd in het oog gehouden. Mijn moeder heeft mij heel veel vette melk gegeven zodat ik een goede start in het leven heb gekregen. De eerste winter leerde ik steeds beter visjes vangen en had ik het heel erg naar mijn zin in de grote zee. Omdat ik groot genoeg was nam ik afscheid van mijn moeder die weer een nieuwe baby verwachte en trok ik zelf het wijde water op. Natuurlijk ontmoette ik veel andere zeehonden tijdens het rusten op de zandbanken. Het mooiste is dan om te luisteren naar de oude zeehonden die al heel veel hebben meegemaakt. Daar zitten sterke zeemansverhalen tussen! Ik geloof nooit dat ze allemaal waar zijn! Maar sommigen blijkbaar toch wel.

Het werd zomer en ik genoot van de warmte van de zon op mijn vacht en op het water. Ik speelde met de golven in de branding en liet me door de stroming voeren naar allerlei nieuwe plaatsen. Tot de herfstkoude weer zijn intrede deed. Ergens in de grote zee had ik blijkbaar behalve visjes ook nog een kou gevangen. Er begonnen longwormen te kriebelen in mijn longen en die maakte het steeds moeilijker om te ademen. Dit had als bijkomend nadeel dat ik ook mijn adem niet meer zo lang kon inhouden wat het vangen van vis steeds moeilijker maakte. Dus inplaats van een dikke speklaag op te bouwen voor de winter begon ik langzaam af te vallen. Uiteindelijk was ik zo koud en uitgeput dat ik bij Middelkerke het strand ben opgekropen. 

Er kwamen mensen naar mij toe maar ik was te ziek om te vluchten. Ze gooiden een handdoek over mijn hoofd en toen ging ook nog het licht uit. Voor ik het wist lag ik in een grote rieten mand en ik had geen idee wat er gebeurde. Toch was er een klein stemmetje in de verte dat mij herinnerde aan één van de sterke verhalen van een oude zeehond. Iets over een mensenvrouw die overal zieke zeehonden van het strand haalde om ze te helpen beter te worden en ze daarna weer vrij te laten. Sterk verhaal vond ik dat, maar zou het toch waar kunnen zijn? 

Ik werd naar het opvangcentrum van Sea Life Blankenberge gebracht. Hier werd ik in een quarantaine gelegd. Later begreep ik dat dit eigenlijk de grote quarantaine was maar vergeleken met de ruime zee was het maar een kleine ruimte. Een rode lamp aan het plafond zorgde voor een warme plek om te liggen en na zoveel koude was dit heel aangenaam. Er kwam een dierenarts die mij verzorgde en ik kreeg medicijnen om de wormen te bestrijden. De verzorgers brachten mij regelmatig lekkere vis. Twee dagen na mijn binnenkomst bij Sea Life verscheen er een gezin met drie lieve meisjes aan mijn bassin. Zij zeiden dat het grootste meisje, Sanna mij geadopteerd had. Sanna noemde mij Hartje! Dit scheen een bijzondere naam te zijn omdat ik vernoemd was naar Lenie ‘tHart. Die naam had iets bekends maar ik kon hem zo direct niet plaatsen.

Elke dag werden er lekkere visjes in het water gegooid die voor de verandering eens niet zomaar wegzwommen en ik kreeg eindelijk de kans om eens tot rust te komen. Al snel kwamen er nog twee zeehondjes bij in mijn grote bad wat heel gezellig was. Echter een groot nadeel was dat zij sneller waren in het eten van de vis waardoor ik eigelijk nog steeds een beetje honger had. Ook had ik het nog steeds erg benauwd. Dit was blijkbaar ook de verzorgers opgevallen want op een ochtend haalden ze mij het bassin uit en brachten ze me naar een echte kleine quarantaine. Hier kon ik me niet meer moe maken met rondjes zwemmen en omdat ik weer alleen was kon ik zo lang doen over het eten van mijn visjes als ik wilde. Ook kreeg ik opnieuw medicijnen tegen de longwormen. En deze verzorging deed me goed. Na twee weken in mijn privé kamertje waren alle longwormen verdwenen en begon ik ook eindelijk een klein beetje zwaarder te worden. Ondertussen kwamen de meisjes, die me geadopteerd hadden, regelmatig aan mijn raampje voorbij.

Op een zonnige zaterdag middag verscheen het grote meisje bij mijn quarantaine, tezamen met de verzorgers. Ze vingen mij in een grote mand en het meisje vertelde me dat ik op reis ging naar het buitenbad. Na een kort ritje stond de mand aan de rand van een groter bassin in de buitenlucht. Hier zwommen mijn vriendjes van het grote binnenbad al vrolijk rond. Terwijl het zonnetje lekker scheen schoof ik gauw het water in. Bij de verzorgers voelde ik me nog steeds niet echt veilig. In het water is dan een betere plek. Er werden door de meisjes heel veel visjes in het water gegooid en ik at mijn buikje vol. Drie maal daags bleven de visjes komen en mijn vriendjes en ik groeiden groter en sterker. De meisjes kwamen regelmatig langs om te helpen met voeren en het was eigelijk best een gezellige tijd.

Tot we opeens allen op het droge werden gelegd. We werden één voor één in grote kisten gevangen en op de kant gezet. De lieve meisjes kwamen ook kijken bij mijn kist, maar ze waren niet alleen! Er was nog een dame bij en Sanna stelde mij voor. ‘Lenie, dit is Hartje!’ Hoorde ik dat goed? Lenie? En ineens wist ik het weer, het verhaal van de oude zeehond. Was dit echt Lenie ’t Hart? En was zij naar mij toegekomen om mij vrij te laten? Zou het dan toch waar zijn wat die oude zeehond vertelde? Na een korte reis stond ik met mijn kist op het strand. En mijn vriendjes waren er ook. Heel veel mensen waren komen kijken voor de vrijlating. Lenie stond naast mijn kist en Sanna zat erop. De verzorgers telden af en daar ging mijn kist open. Zonder nadenken sprintte ik naar zee! Wauw! Ik ben vrij! Samen met mijn vriendjes dook ik door de branding. Terug naar huis!! 

Maar eerst eens op zoek naar die oude zeehond om hem te vertellen wat ik heb meegemaakt!! 

Hij gelooft me vast niet …