Mag ik me even voorstellen?

Ik ben zeehondje Elfje. Op 29 juni 2020 ben ik gevonden op het stand van Nieuwpoort. Een groep lieve dames en heren, die hun vrije tijd besteden aan het oppassen op de zeehondjes die daar op het strand komen rusten, hebben de eerste uren goed over mij gewaakt. Eerst dachten ze dat ik ook kwam rusten, maar na een korte tijd ontdekte ze dat ik meer nodig had dan alleen maar rust waarna ze snel de zeehondenopvang belden voor mij.

Ik was nog maar een paar weekjes oud en waarschijnlijk ben ik mijn moeder te vroeg kwijt geraakt. Kleine zeehondjes blijven maar kort bij hun mama en moeten al snel zelf gaan visjes vangen en voor zich zelf zorgen. Maar ik was gewoon nog niet groot en sterk genoeg om voldoende visjes te vangen. Hierdoor viel ik erg af en raakte ik al gauw uitgeput. Eenmaal op het strand ben ik naar boven gekropen tot tegen de rotsen om te gaan slapen. Maar ik was te moe en te zwak om opnieuw te gaan proberen vissen. Dus het is maar goed dat ik naar het zeehondenopvangcentrum mocht.

Hier kreeg ik een warm plekje in de quarantaine en voedzame vissoep om aan te sterken. Zodra ik wat op krachten was begon men me hele visjes te voeren. En er kwam een lieve meid langs die mij mijn naam mocht geven omdat ze mij ging adopteren. Zij noemde mij Elfje omdat ik haar elfde adoptiezeehondje was en ze het bij mij vond passen. Zij kwam wel drie keer per week al vroeg in de ochtend bij mij kijken, voordat de andere bezoekers kwamen. Zo was mijn ontbijt op die dagen extra gezellig.

Al snel knapte ik goed op en mocht ik zwemmen in mijn eigen bad bij mijn quarantaine. Hier leerde ook zelf visjes uit het water te pakken en op te eten. Zodra ik dat goed onder de vin had mocht ik naar het grote buitenbad. Op 17 augustus 2020 was Sanna vroeger dan ooit bij mijn quarantaine en kon zij zien hoe ik mocht verhuizen, in de grote pool kon ik mijn spieren sterken voor het zwemmen in de grote zee. Ik moest immers wel sterk genoeg zijn om mijn eigen visjes te gaan vangen. Begin September kreeg ik gezelschap van nog een ander zeehondje maar lang konden we niet samen spelen. Op 7 september 2020 veranderde alles.

Al heel vroeg was er drukte rondom de puppypool. Het grote basin liep langzaam leeg en er waren al veel dierverzorgers druk in de weer. Ook Sanna was er vroeg en ze had haar ouders en zusjes mee. Er hing een sfeer alsof er iets ging gebeuren, al had ik toen nog geen idee wat dat was. 

Er kwamen nog meer mensen bij en één van hen had een grote camera bij zich. Niet zomaar voor foto’s maar veel groter. Er werd iets gezegd over Gert Late Night of zo, ik kon het niet precies horen maar blijkbaar waren dit bijzondere mensen die aan mijn badje stonden. Een paar van de mannen voerden ons visjes en ook Sanna mocht er een paar naar ons toe gooien. Sanna gooide ze bijna allemaal naar mij. 

Nadat het basin was leeggelopen werd er een grote kist vlak bij mij neer gezet. En ik moest er in. Dat vond ik niet leuk omdat ik niet wist wat hiervan de bedoeling was. Met een grote auto werd de kist, met mij erin, naar het strand gebracht en daar in het zand gezet. Eén van de mannen, Jani genaamd, gaf een mooie toespraak voor Sanna, over hoeveel zij deed voor de zeehondjes. Ook wenste hij mij, Elfje, een goede reis naar huis en een mooi leven in de zee. Dat waren hele mooie woorden.  

De mannen gingen achter de kist staan en Sanna ging er op zitten. Ze telden terug van 10 naar 0 en dan deed Sanna de kist open. Heel voorzichtig kroop ik het strand op. Zo snel als ik kon bobberde ik naar zee. Eenmaal in het water was ik meer op mijn gemak en kwam langzaam het besef dat ik veilig was. Ik zwom nog wat heen en weer tussen de golven en keek nog een keertje naar Sanna, die daar tot haar knieën in het water naar mij stond te kijken. Alle andere mensen leken ineens heel ver weg. Sanna zwaaide nog even en toen dook ik de golven in op weg naar huis.