Mag ik me even voorstellen!

Ik ben zeehondje Friday. Deze naam heb ik gekregen omdat ik Sanna’s 13e adoptiezeehondje ben. Ofwel 'Friday the 13th'.

Als gijze zeehond ben ik geboren in de winter. Mijn mama heeft een veilig plekje uitgezocht, ergens boven de waterlijn, waar ik een aantal weken goed door haar verzorgd ben. Terwijl zij ging vissen kon ik lekker slapen en wanneer ze terug op het land kwam kon ik fijn warm tegen haar aanliggen en van haar vette melk drinken. Zo werd ik al snel een grote gezonde pup. Toen mijn mama vond dat ik groot genoeg was ging zij teug naar zee en volgde haar eigen weg. Dit was voor mij wel even wennen. Mama kwam niet meer terug om mij te voeden en te verwarmen. En na een tijdje kreeg ik dan ook behoorloijk honger. Dat was voor mij het moment om zelf naar zee te vertrekken.

Echter, in de zee zit niet  lekkere vis, maar de zee zit ook vol gevaren. En omdat grijze zeehonden erg nieuwsgierig zijn kan dit soms grote gevolgen hebben.

Tijdens mijn verkenning van de zee heb ik gespeeld met vanalles wat ik daar tegen kwam. Daarbij heb ik helaas wat wonden opgelopen aan mijn mond door te spelen met afval. En nog veel vervelender was dat mijn staartje verstrikt is geraakt in vistuig. Er zat een stuk vislijn rond mijn staartje wat ik er niet meer af kon krijgen en wat steeds dieper en dieper in mijn staartje sneed. 

Doordat de vislijn achter mij aansleepte kon ik niet meer zo goed zwemmen en ook de wonden in mijn mond maakten het moeillijk om nog goed vis te vangen. Hierdoor kon ik niet meer voldoende jagen om mijn honger te stillen en raakte ik langzaam ondervoed. Uiteindelijk ben ik op het strand van Wenduine uitgeput aangespoeld. Na drie dagen oppassen op het strand heeft men mij op 16 maart 2023 naar de opvang gehaald.

In de opvang bleek dat mijn staartje zodanig verwond was dat het bot aan een kant te zien was. Hierom was het nodig een stukje van mijn staartje te amputeren. Dit was natuurlijk niet zo leuk, maar na dze kleine ingreep en met behulp van de juiste medicatie genas de wonde snel en voelde ik me al snel veel beter. En eerlijk gezegd, nu ik er aan gewend ben dat mijn staartje gewoon wat korter is heb ik er helemaal geen last meer van.

Zodra het duidelijk was dat mijn wonden goed genazen werd ik vrijgegeven voor adoptie, zo noemen ze dat wanneer ze een adoptant voor je gaan zoeken. Sanna bleek bovenaan de wachtlijst te staan en was heel blij dat zij mij mocht adopteren. Mijn bijzondere naam was al snel bedacht omdat Sanna voor mij al twaalf andere zeehondjes had geadopteerd. Als dertiende zeehondje kreeg ik de naam ‘Friday’. 

Na een aantal weken goed groeien en beter worden in de quarantaine mocht ik op 10 mei 2023 naar het buitenbad. Vanwege verbouwingswerkzaamheden was de puppypool niet beschikbaar, maar het grote showbassin wel. Hierdoor kreeg ik ineens heel veel ruimte om goed mijn zwemspieren te trainen. En zo kregen de bezoekers ook de kans mij eens goed te bewonderen. Het grote basin heeft namelijk een grote glazen wand aan de voorkand zodat de mensen goed naar mij konden kijken en ik naar hen. En voor een nieuwsgierige grijze zeehond als ik, is dat best interessant. Zo kon ik lekker terug kijken vanuit mijn veilige plek onder water. Sanna en ik hebben elkaar dan ook heel wat bewonderd.

Op 17 mei 2023 was het mijn grote dag en mocht ik terug naar zee. 

Hoewel al vroeg het water van het basin begon te zakken duurde het toch nog wel een tijdje totdat het water laag genoeg stond om me eruit te halen. Vandaar dat mijn vrijlating dan ook pas in de namiddag was. De verzorgers kwamen met een grote houten kist het basin in en lieten mij daarin kruipen. Daarna werd ik met de kist in een auto naar het strand gebracht. Op het strand stonden veel mensen mij op te wachten, een groot deel daarvan had oranje hesjes aan, al snapte ik zelf niet waarom. Sanna ging op mijn kist zitten en opende het luikje. Omdat de mensen nu toch wel heel dicht bij waren en best veel lawaai maakte vond ik dat toch wel eng en vluchte ik heel snel naar het water. Ik was best wel geschroken en wilde daarom graag nog even op het strand wat bijkomen. Maar toen ik terug richting het strand zwom begonnen er mensen heel hard op een fluitje te blazen en te roepen. Ik werd bijna door een surfer ondersteboven gesurft die op de mensen op het strand af kwam, dus maakte ik me maar gauw uit de vinnen. Zo snel als ik kon vertrok ik naar open zee. Daar ben ik thuis, daar ben ik veilig. Ten minste, zo lang ik niet met het afval van de mensen speel ….