Mag ik me even voorstellen?

Mijn naam is Zeehondje Selkie. Selkie is een speciale naam omdat het komt van een Ierse legende. Een Selkie is een mythisch wezen dat van zeehond naar mens kan veranderen en terug. Een beetje zoals een zeemeermin bij opdrogen een mens zou kunnen worden, kan een selkie een mens worden door zijn of haar zeehondenjas uit te doen. Als je meer over dit mooie wezen wilt weten raad ik je aan eens boeken of websites hierover te zoeken.

Zelf ben ik echter geen echte selkie maar gewoon een grijze zeehond. Al leek het er wel een beetje op alsof ik zo mijn jas kon uit doen. Mijn vacht was rond mijn nek helemaal los. Dit kwam omdat ik was verstrikt geraakt in een visnet. 

Ik was nog maar een paar maandjes oud en nog hard aan het oefenen met het vangen van visjes. Terwijl ik een lekker hapje najoeg lette ik niet meer zo goed op waar ik zwom en zo kwam ik terecht in een vissersnet. Dit was heel eng want ik zat vast terwijl ik onderwater was. En hoewel zeehondjes wel vaker onderwater zijn moeten ook zeehondjes boven water ademhalen. Als je dan onder water vast raakt is er ook voor zeehondjes een grote kans om te stikken.

Zeehondjes hebben geen handen en geen gereedschap en dan valt het niet mee om zo een net weer los te krijgen. Dat lukte mij ook niet. Maar door heel hard heen en weer te schudden en te trekken kreeg ik stukken van het net los. Dit was niet alleen een benauwde klus maar ook heel pijnlijk. Het net rond mijn nek sneed namelijk erg in mijn vlees. Uiteindelijk lukte het me zo ver los te komen dat ik weer kon ademhalen. Dit maakte het iets makkelijker. Ik kon nu ook even rusten, maar los was ik nog niet. 

Na nog een hele tijd vechten met het net had ik rondom een stuk net losgebroken en kon ik weer vrij zwemmen. Maar dan wel nog met een stuk van het net rond mij heen. En dit zwemt heel lastig. Visjes vangen werd daardoor een stuk moeilijker. En de helse pijn elke keer wanneer dat stuk net rond mijn nek door de beweging in het water weer hard in mijn vlees sneed hielp natuurlijk ook niet mee.

Uitgeput ben ik toen het strand van De Panne op gekropen. Ik was heel moe, had heel veel honger en heel veel pijn. Van mij hoefde het niet meer. Ik wilde alleen nog maar rust!

Er kwamen mensen langs die mij vonden op het strand. Dat was op 11 april 2021. Er kwamen nog meer mensen bij en een strandredder nam mij mee in zijn auto. Hij zei dat ze niet konden wachten op de zeehondenopvang om mij te komen halen en dat hij mij daarom zelf ging brengen. Hij bracht me naar de zeehondenopvang van Sea Life Blankenberge. Hier stond een heel team van verzorgers en een dierenarts al op mij te wachten. Zij maakten het net los van mijn nek, maakte de wond schoon en gaven mij vocht en medicijnen. Ik kreeg een plaatsje in een rustige quarantaine met een rode lamp die mij lekker warm hield. Hier kwam ik langzaam weer wat bij. Daar kreeg ik ook wat visjes. Dat hielp me nog meer om me weer beter te voelen. Mijn wond werd elke dag verzorgd en ik kreeg regelmatig visjes. Eerst was ik nog te ziek om zelf te eten, maar al snel lukte dat weer. Toen mocht ik ook elke dag een beetje langer zwemmen in het badje bij mijn quarantaine.

Opeens kwam daar een leuke jonge dame langs die mij mijn mooie naam gaf. Selkie. Zelf heet ze Sanna en zij heeft al heel wat zeehondjes een naam mogen geven. Ik ben haar 12e adoptie zeehondje. Vanaf die dag kwam ze met regelmaat op bezoek om te kijken hoe goed ik ontwikkelde. En dat ging best vlug.

Mijn wond was goed schoon en herstelde snel. Ik kon weer goed zelf eten en kwam steeds beter op gewicht. Nadat ik voldoende aangesterkt was en mijn huid weer helemaal dicht was mocht ik verhuizen naar de puppypool, het buitenbad van het zeehondenopvangcentrum. Hier kreeg ik de tijd tot mijn vacht weer goed was terug gegroeid rond de wond en tot ik weer groot en sterk was geworden. Hoewel mijn lidteken waarschijnlijk de rest van mijn leven goed zichtbaar blijft ben ik in die tijd weer helemaal hersteld. Verder kon ik hier spelen met mijn puppoolmaatjes Lilly en Simba. En later ook Coco. Maar het liefst had ik wel dat ze wat afstand hielden. Helemaal in lijn met de trend van 2021 was ik erg gesteld op mijn persoonlijke ruimte. Een beetje ‘social distanding’ stelde ik dan ook wel op prijs. Wie dit niet respecteerde werd flink nat gespetterd. En als iemand te dicht bij kwam, dan kon die mijn nagels voelen. Toch vond ik het stiekem ook wel gezellig om niet alleen te zijn.

Op een dag mocht ik mee in een grote houten kist naar het strand. Tijdens opkomend tij werd mijn kist naast die van mijn puppoolmaatje Simba in het opkomende water gezet. Sanna ging op mijn kist zitten er er werd afgeteld. 3, 2, 1 Daar ging mijn kist open. Voorzichtig keek ik even rond. Simba’s kist was ook open en zij kwam voorzichtig naar buiten. Snel bobberde ik naar haar toe en samen gingen we de branding in. Even speelde we met de golven en toen besloten we naar huis te gaan. De zee op, de vrijheid tegemoet.